Adwokat prawo cywilne – Wrocław

Odpowiedzialność z tytułu długów powstałych w rodzinie obciąża spadkobierców zmarłego, a więc osoby, które dziedziczą pozostawiony po nim majątek. Istnieje jednak możliwość uwolnienia się od takiego ciężaru.

Zasadą w polskim prawie spadkowym jest, iż wszelkie prawa i obowiązki, które zmarły posiadał w chwili śmierci, stanowią przedmiot masy spadkowej i przechodzą na spadkobierców w postaci spadku.

Ogólnie rzecz biorąc w skład masy spadkowej wchodzą przedmioty majątkowe oraz prawa i obowiązki zarówno istniejące w chwili śmierci spadkodawcy, w tym właśnie długi, jak i takie, które w tym czasie jeszcze nie egzystowały, jak na przykład obowiązek zaspokojenia roszczeń o zachowek. Muszą one jednak:

• mieć charakter cywilnoprawny i majątkowy,
• nie być ściśle związane z osobą zmarłego,
• nie przechodzić na inne osoby niezależnie od tego, czy są one spadkobiercami.

Kto dziedziczy długi w rodzinie?

Jak wskazano powyżej, spadek z długami co do zasady dziedziczą spadkobiercy zmarłego, a więc osoby powołane do dziedziczenia po nim na podstawie sporządzonego przez niego testamentu lub też z ustawy.

W tym pierwszym przypadku do tego kręgu należą osoby wskazane bezpośrednio w tego rodzaju dokumencie, w  drugim, porządek dziedziczenia wyznaczają przepisy Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z nimi – w pierwszej kolejności powołane są do spadku dzieci spadkodawcy oraz jego małżonek. Dziedziczą oni w częściach równych, jednakże część przypadająca małżonkowi nie może być mniejsza niż jedna czwarta całości spadku. W przypadku braku jakiegokolwiek z tych spadkobierców, dziedziczą osoby, które są następne w kolejności.

Zaznaczyć jednak trzeba, że przyjęcie spadku przez spadkobiercę nie jest obowiązkowe, a co więcej może być dokonane w różnej formie.

Według swojego wyboru spadkobierca może przyjąć spadek:

• wprost, a więc w całości, bez żadnych ograniczeń co do długów spadkowych,
• z dobrodziejstwem inwentarza, co powoduje, że spadkobierca odpowiada za długi spadkowe tylko wartością majątku wchodzącego w skład spadku.

Spadkobierca może także odrzucić spadek, co wywołuje taki skutek, jakby nie dożył on jego otwarcia. Tym samym, wyłączony on jest w całości od dziedziczenia, a w jego miejsce wchodzą dalsi spadkobiercy.

O tym więc, kto dziedziczy długi w rodzinie oraz w jakim zakresie, decyduje to, czy dany spadkobierca w ogóle przyjmie spadek, a także, czy dokona tego wprost, czy też z dobrodziejstwem inwentarza.   

Musisz wiedzieć, że oświadczenie o przyjęciu bądź odrzuceniu spadku może zostać złożone przed Sądem lub notariuszem w terminie sześciu miesięcy od dnia, w którym spadkobierca dowiedział się o tytule swego powołania do spadku, czyli na ogół z chwilą śmierci spadkodawcy lub ogłoszenia testamentu.

Immisje sąsiedzkie to oddziaływania zakłócające sąsiadom korzystanie z ich nieruchomości. Polegają one na tym, że właściciel wprawdzie działa na własnym gruncie, jednakże skutki tego są odczuwalne na gruncie, lub gruntach sąsiednich.

Immisja sąsiedzka może przybrać może występować jako:

• immisja bezpośrednią,
• immisja pośrednią.

Immisja bezpośrednia, polega na bezpośredniej ingerencji w sferę cudzej własności, na przykład w postaci wylania na nieruchomość sąsiednią nieczystości, bądź sztuczne skierowanie na nią wód opadowych.

Z kolei immisje pośrednie stanowią niejako skutek uboczny korzystania przez właściciela ze swojej nieruchomości. Ich przykładem może być hałas, zacienienie, przykre zapachy etc.

Co istotne, przepisy prawa przewidują, co do zasady, zakaz nieuzasadnionych immisji. Właściciel nieruchomości bowiem powinien przy wykonywaniu swego prawa powstrzymywać się od działań, które by zakłócały korzystanie z nieruchomości sąsiednich ponad przeciętną miarę, wynikającą ze społeczno-gospodarczego przeznaczenia nieruchomości i stosunków miejscowych.

Osoba wezwana na rozprawę w charakterze świadka ma obowiązek stawić się w Sądzie. Nie wyłączają tej powinności żadne okoliczności, w tym ani przysługujące jej uprawnienie do odmowy złożenia zeznań, ani też fakt, iż posiadane przez nią wiadomości w przedmiocie prowadzonej sprawy są niewielkie.

Jeżeli osoba została wezwana jako świadek do Sądu, a mimo to się nie stawiła na rozprawie, wówczas Sąd, na podstawie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego może zastosować wobec niej wskazane w nich represje. Jaką one mogą mieć postać?

Niestawiennictwo świadka na rozprawie cywilnej, jeśli ma charakter nieusprawiedliwiony, spowoduje, że Sąd skaże go na grzywnę, po czym wezwie go powtórnie. W razie ponownego niestawiennictwa, Sąd skaże świadka na ponowną grzywnę i może zarządzić jego przymusowe sprowadzenie. Dokonuje tego Policja.

Niestawiennictwo świadka na rozprawie cywilnej – Grzywna. W każdym przypadku wysokość grzywny może wynosić do 5. 000 zł. Na ogół jest ona niższa i opiewa na kwotę ok. 500 zł.

Dodać trzeba, że takie same konsekwencje grożą świadkowi, który oddalił się z rozprawy bez zezwolenia Sądu.

Wynajmujący może wypowiedzieć lokatorowi umowę najmu mieszkania tylko w określonych sytuacjach. Przypadki te określa ustawa o ochronie praw lokatorów. Przykładowo, zgodnie z art. 11 tej ustawy, wynajmujący może wypowiedzieć umowę najmu, gdy lokator: 

• pomimo pisemnego upomnienia nadal używa lokalu w sposób sprzeczny z umową lub niezgodnie z jego przeznaczeniem lub zaniedbuje obowiązki, dopuszczając do powstania szkód, lub niszczy urządzenia przeznaczone do wspólnego korzystania przez mieszkańców,
• jest w zwłoce z zapłatą czynszu, co najmniej za trzy pełne okresy płatności pomimo uprzedzenia go na piśmie o zamiarze wypowiedzenia stosunku prawnego i wyznaczenia dodatkowego, miesięcznego terminu do zapłaty zaległych i bieżących należności,
• wynajął, podnajął albo oddał do bezpłatnego używania lokal lub jego część bez wymaganej pisemnej zgody właściciela.

Wypowiedzenie umowy następuje wówczas na miesiąc naprzód na koniec miesiąca kalendarzowego. Ustawa wymaga, aby wypowiedzenie miało formę pisemną pod rygorem nieważności oraz aby określało przyczynę wypowiedzenia.

Jeżeli potrzebujesz pomocy prawnej w kategorii: sprawy cywilne, zapraszamy do kontaktu z adwokatem. 

Ogłoszenie upadłości konsumenckiej daje dłużnikowi szansę na wyjście z długów i rozpoczęcie nowego rozdziału w życiu. Rozwiązanie problemów finansowych może także w sposób znaczący przyczynić się do odzyskania równowagi psychicznej i definitywnego uporania się z przypomnieniami o istniejących wierzytelnościach ze strony wierzycieli. 

Decydując się na wszczęcie procedury upadłościowej, należy jednak być świadomym wszystkich skutków prawnych, jakie oprócz oddłużenia, wiążą się z ogłoszeniem upadłości konsumenckiej (np. zarządzanie majątkiem przez syndyka, utrata możliwości zarządzania własnym majątkiem, wystawienie na sprzedaż mieszkania, powstanie rozdzielności majątkowej miedzy małżonkami, czasowa niemożność ubiegania się o kredyt itp.) 

Zgodnie z przepisami ustawy – Prawo upadłościowe, upadłość konsumencką mogą ogłosić wszystkie osoby fizyczne, które nie mogą skorzystać z tzw. upadłości przedsiębiorców. Oznacza, to że z procedury upadłości konsumenckiej, oprócz osób, które nie prowadzą indywidualnej działalności gospodarczej, skorzystać mogą także przykładowo: wspólnicy spółki z o.o. lub akcjonariusze spółki akcyjnej, osoby, które przestały być wspólnikami osobowej spółki handlowej (np. jawnej lub partnerskiej) oraz osoby prowadzące gospodarstwo rolne. 

Warto podkreślić także, że przeszkody w ogłoszeniu upadłości konsumenckiej nie stanowi brak majątku upadłego. 

Jeśli tematem Twoich poszukiwań jest: upadłość konsumencka Wrocław, sprawy cywilne, sprawy spadkowe Wrocław, zachęcamy do kontaktu z naszą Kancelarią. 

W pierwszej kolejności zaznaczyć należy, że istnieje prawna możliwość, by zrzec się spadku. Może to uczynić osoba, pozostająca w kręgu spadkobierców ustawowych po spadkodawcy, w drodze zawartej z nim w formie aktu notarialnego umowy. 

Jeśli nie zostało to inaczej uregulowane w umowie, zrzeczenie się dziedziczenia odnosi również skutek w stosunku do zstępnych zrzekającego się (czyli jego dzieci czy wnuków).

Trzeba pamiętać, że jednostronne oświadczenie spadkobiercy o zrzeczeniu się spadku czy też umowa zawarta w zwykłej formie pisemnej nie wywrą oczekiwanych skutków prawnych.

Istotne jest przy tym również to, że nie można zrzec się spadku na rzecz innej osoby, nawet jeśli byłby to inny spadkobierca.  

Zgodnie z art. 670 Kodeksu postępowania cywilnego, sąd z urzędu bada, kto jest spadkobiercą. 

Sąd jest zobowiązany do zawiadomienia o przyjęciu lub odrzuceniu spadku wszystkich osób, które według oświadczenia spadkowego i przedstawionych dokumentów, są powołane do dziedziczenia, choćby w dalszej kolejności.

Warto nadmienić jednak, że sąd nie jest zobligowany do przysłania zawiadomień, gdy oświadczenie spadkowe zostało złożone w toku sprawy o stwierdzenie nabycia spadku. Osoby, które miałyby być zawiadomione, powinny być bowiem być uczestnikami tego postępowania. W przeciwnym razie sąd wezwie je do udziału w sprawie.